Latest Event Updates
Islandiarako bidaia proposamen bat (edo bi) #2
1. Eguna: Gullni hringurinn edo Urrezko zirkulua
Lehen atalean esan nizuen moduan azken zazpi urteetan Islandiak jasan duen boom turistikoa izugarria da eta horrek, inguru turistikoenak jendez lepo egotea ekarri du. Hala ere, onartuko dizuet bertan lehen aldiz aurten egon den jendeak esan didala ez dela nik diodana bezain besterako. Hau da, jende asko dago baina ez gogaikarria izateraino. Agian nire kasuan, leku berberak inguruan inor izan gabe ezagutu izanak gaur egungo egoera gehiegizkotzat jotzera eraman nau. Gehiago aurreko esperientziarekiko alderapenagatik beraz gaur egun bertan dagoen jende kopuru objektiboagatik baino.
Eta zergatik diot hau orain? Ba Urrezko zirkulua Islandia osoko zonalderik turistikoenetako bat delako (hobe kolpea lehen egunean jaso eta hurrengo egunetan lasaitasunaz gozatu). Zirkulu hau Reykjavíketik oso gertu dago eta egun bakar batean ikusteko hainbat leku zoragarri biltzen ditu. Izenak dioen bezala, zirkulu moduko bat da eta Reykjavíketik hasi eta bertan amaitzeko modua eskaintzen du bitan leku berdinetik igaro gabe.
Esan beharrik ez dago bai lehen txango honetan eta baita gaoinontzekoetan ere aipatuko ez ditudan leku zoragarrriak topatuko dituzuela bidean. Ez izan alper eta geratu burutik pasatzen zaizuen guztietan.
https://www.instagram.com/p/BXcpOMiAWdq/?taken-by=indezent
Þingvellir Parke Nazionala
Lehen ataleko bitxikerietan aipatu nizuen moduan, Þingvellir demokrazia modernoaren jaiolekua da. 930 urtean bertan bildu ziren Islandiako biztanleak eta guztia bozka bidez erabakitzen hasi ziren (Þ ingelesera Th bezala itzultzen dute eta gure Z baten modukoa da). Lekua ez zuten ausaz aukeratu Þingvellir leku magikoa baitzen ordurako. Dakizuen bezala plaka europar eta amerikarra elkartzen dira izotz eta suaren lurraldean eta bi plaka horien arteko tartea, bi zentimetro handitzen da urtero. Bertakoek dioten moduan, hemendik milaka urtera Islandia bi irla izango dira.
Bitartean, irla eder bat izaten jarraitzen du eta hain justu bi plaka horiek talka egiten duten puntuan kokatzen dira Þingvellir eta garai bateko Alþingia. Historiaz beteriko lekua da geologikoki bitxi zein zoragarria izateaz gain eta garai bateko islandiarrak bozkatzeko elkartzen ziren lekua Islandiako bandera batek zaintzen du gau eta egun.
Bertan eta asko urrundu gabe, eliza zahar bat, etxe tipiko multzo bat eta Oxararfoss ur-jauzia dituzue. Ibilaldi polita da eta merezi du. Gainera, bertako paisajean murgiltzen hasteko leku bikaina da.
https://www.instagram.com/p/BXdIu4ugBGs/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BXdIfsmAkCp/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BXdInBxgqD0/?taken-by=indezent
Geysir eta Gulfoss
Þingvelliretik atera eta aurrera jarraituta topatuko ditugu. Oso gertu daude bata bestetik eta pena merezi duten lekuak dira biak. Geysir, ondo pentsatu duzuen moduan geiser bat da. Islandia, dagoeneko ondo dakizuen moduan sumendi lurraldea da eta aireportutik Reykjavíkera bidean ziur kea ikusiko duzuela behin baino gehiagotan lurretik ateratzen. Magmak zirrizkuak bilatzen ditu lur azpitik ateratzeko eta lortzen duen lekuetan halako parajeak sortzen dira (batzuk besteak baino martzianoagoak ikusiko duzue). Hala ere, nahiz eta leku askotan ur gris lodi bat borborka ikusiko duzuen, ez omen da hain ohikoa geiserrak sortzea. Nik dakidala hauxe da Islandia osoko bakarra. Gutxi gorabehera pare bat minuturo lehertzen da eta zerbait esaterarren nahiko barregarria da beste 100-200 pertsonarekin batera noiz lehertuko zain egotea (guztiok kamera eskuan eta tonto aurpegiarekin). Aurten bertan izan ginenean izugarrizko zaparrada ari zen erortzen eta ezin izan nuen fundamentuzko bideo edo argazkirik atera. Horregatik, saretik lapurtu dut hau.
Gulfoss ur-jauzia ikaragarria da, sinestezina, txundigarria (foss hitz amaierak ur-jauzia esan nahi du). Natura zein handia den kontziente izatera eramaten zaituen horietako leku bat. Gogoan dut lehen egunetan errepide bazter guztietan geratzen ginela mendi, laku, erreka edo edozein ur-jauziren parean lekuaz gozatu eta argazki bat ateratzeko. Gulfoss ikusi ostean ordea, bisitariaren exijentzia mailak gora egiten du eta errepide bazterreko geldialdiak gutxitu egiten dira.
Esan bezala, ur-jauzi bat da baina Islandian sekula izan ez bazarete ziur beste ur-jauzi mota bat duzuela buruan. Txikiagoa ziur eta ur gutxiagorekin are ziurrago. Behin baino gehiagotan aipatu dizuedan boom turistikoa nabarmen ikusten da Gulfoss inguruan gainera garai batean parking txiki bat zegoen lekuan parking berriak agertu baitira. Horretaz gain, ur-jauziaz gozatzeko ibilbidea ere zainduagoa dago. Leku ezberdinetatik Gulfoss ikusteko aukera eskaintzen du gaur egun eta merezi du ibilbidea osorik egiteka.
https://www.instagram.com/p/BXdXKvVAP3q/?taken-by=indezent
Kerið
Geysir eta Gulfoss ingurutik hegoaldera jarraitu eta Reykjavik bidean Kerið topatuko duzue. Kerið lur gorriz inguratuta dagoen eta ur berdez beteriko krater bat da. Lehen egunetan ikusteko leku ederra da Islandiako paisajearen bakartasunaz kontziente izaten hasteko balio baitu. Hau ere nola ez, lur azpiko magma santuak sortutako elementu geografiko bat da. lehen aldiz bertan izan nintzenean autoa errepide alboan utzi eta oinez igotzen zinen. Gaur egun parking bat jarrri dute eta sarrera ordaindu behar da. Sarrera 400 krona dira eta hori hiru euro inguru. Erreferentzi hori bidaia osoan zehar erabili genuen prezioak gurera itzuli ahal izateko.
https://www.instagram.com/p/BXdXyy0gPMg/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BXdXsXBAWbv/?taken-by=indezent
Hellisheiðarvirkjuneko Energia Geotermiko Zentrala
Aurrera jarraitu eta Reykjavikera iritsi baino lehenago topatuko duzue. Esan bezala Islandia sumendi lurraldea da, plakek talka egiten dute bertan eta horrek paisaje zein lurralde oso berezi bat eman die. Ondo baliatu dute gainera eta gaur egun erabiltzen duten energiaren %99,9a lurretik ateratzen dute. Horrek energia ia guztia bertan sortzea ekarri du eta ur beroa adibidez oso oso merkea da islandiarrentzat (hotza debaldekoa da eta ulertuko duzue zergaitik bertan egun batzuk igarotzean).
Islandiarrek oso barneratua duten zerbait da energia geotermikoaren erabilera eta ingurunearekiko oso arduratsuak dira. Horregatik eta herrialdea hobeto ezagutzeko oso gomendagarria da zentral honetako museoan sartu eta nola funtzionatzen duen ikustea. Energiaren sorkuntzaz gain, irlaren geologia eta historiaren inguruko hainbat datu ezagutu ahal izango dituzue bertan.
https://www.instagram.com/p/BYBeLfGgieU/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BYBd34qgVGy/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BYBd_UyAv2t/?taken-by=indezent
https://www.instagram.com/p/BYBeGJoAxCK/?taken-by=indezent
Laugardalslaug igerileku termal publikoak
Eta egun osoko txango baten ostean zer hobeto Islandiako bainu termal famatuak ezagutzea baino? Laugardalslaug igerilekuak Sundlaugavegur kalean daude Reykjavíkeko kirol eremuaren alboan. Igerileku publikoak dira eta hauek ere lurretik ateratako energiarekin berotzen dituzte. Euskal igerileku batekin alderatuta merkeak dira. Guk 7 euro inguru ordaindu genituen Beasaingoetan sartzeko 11 euro pasatxo ordaindu behar direnean (gurean baino merkeagoak diren gauza bakarra dira igerilu publikoak). Hala ere, aipatuko dizuet duela zazpi urte euro inguru ordaindu nuela sartzeagatik. Esan zigutenagatik, prezio igoera turista ardura zein errespetugabeen olatua gelditzeko neurri bat izan zen.
Eremu ikaragarri handia da eta gune ezberdinak ditu. Ur epeleko igerileku olinpiko bat, lasai egon edo jolaserako erabiltzen duten sakonera txikiko igerileku bat (haurrentzat jolasez betea eta txirrista zoragarri bat duena), ur beroko helduentzako igerileku txiki bat, 38, 40, 42 eta 44 gradutako putzu bana eta 0 gradutik gertu dabilen putzu txiki bat.
Lagun islandiar batek esan zigun moduan, Islandiako plazak igerilekuak dira. Urtean zehar hotza egiten du eta eguraldiak ez du laguntzen beraz jendea igerilekuetan elkartzen da lanetik irtetean gu tabernetan bezala.
Islandiarako bidaia proposamen bat (edo bi) #1
Bigarren aldiz izan naiz Islandian uda honetan eta esan dezaket lehen bidaiak utzitako arantza kentzeko aukera izan dudala bigarren aukera honetan. 2010ean joan nintzen lehen aldiz eta orduan bakarrik egin nuen bidaia. Bakarrik bidaiatzeak gauza on asko ditu baina ekonomikoki ez du ahalbideratzen auto bat alokatzea. Eta ahalbideratuko balu ere ez dakit oso gomendagarria izango litzatekeen, bakarrik auto batean joateak bakarrik bidaiatzearen gauza on gehienak baztertzen baititu. Bi lagun joatean autoa alokatu ahal izan dugu eta horrek askatasun osoa eskaini digu nahi genuena ikusi, nahi genuen lekuan geratu eta guk nahi bezala ibiltzeko.
Hala ere, ez naiz etorri blogera bakarrik edo lagunekin bidaiatzearen alde eta kontrako argudioak ematera. Helburua bi bidaia hauek eman dizkidaten bizipen eta esperientziak Islandiara bidaiatzeko gida batean gorpuztea izan da. Ez dut uste beste edozein gidatan topatuko duzuenaz gain beste ezer topatuko duzuenik bertan baina su eta izotzaren irlara animatuko bazina, bertan egin ahal izango zenituzkeen bi ibilbide proposamen topatuko dituzu bertan. Bertan ikasitakotik, bertako lagunek kontatutakotik eta hainbat gida eta liburutan irakurritakotik sortutako gida xume bat. Nahiz eta Euskal Herrian jaio eta bizi, lurralde zoragarri hartaz maiteminduta bizi den batek munduko ilusio guztiarekin idatzitako igida bat. Animatzen?
https://www.instagram.com/p/BXngdE2gzBQ/?taken-by=indezent
Bidaia proposamenekin hasi aurretik irla ezagutzeko modu edo bertara joateko motibazio ezberdinen inguruan aritu nahiko nuke.
MODUAK:
Bakarrik: Bakarrik joateko leku egokia da Islandia. Bertan topatuko dituzun arrisku bakarrak naturaren eskutik datoz eta arriskuko jarduerak egitera ez bazoaz (izotzetan eskalatu, glaziarrak zeharkatu edo arrisku kirolak orokorrean) azti ibili eta itsaslabar batetik jauzi ez egitearekin nahikoa da.
Bakarrik joanez gero bi aukera dituzu irla ezagutzeko (autoa alokatzen ez baduzu). Lehena zonaldetik zonaldera autobusez mugitzea da. Duela zazpi urte baina askoz linea gehiago daude eta ia egunero beraz aukera hoberena izan liteke duzun aurrekontuaren arabera. Lehen aldiz esango dizuet eta uste dut askotan errepikatu behar dudala: Islandia oso garestia da, oso.
Hala ere, lineako autobus hauek ez dira hain garestiak. Arazoa da autobus horiek hiri edo herri batera eramango zaituztela eta zonalde berri horretan ikusi beharreko gauzak ikusteko, beste autobus batzuk hartu beharko dituzula eta hauek bai, oso garestiak izaten dira (bidaia antolatuak dira ia).
Bakarrik bidaiatzeko bigarren modua auto-stopa da. Islandiarrek ohitura handia dute auto-stopa egiteko eta ohitura handia dute baita ere, auto-stopa egiten duen jendea hartzeko. Azken urteetan ordea, turismoaren booma ikaragarria izan da Islandian eta leku guztietan bezala, lehen bitxia zen moduan kanpoko norbait bertan ikustea, dagoeneko eguneroko kontua bilakatu da. Hori dela eta, ez omen dute lehengo maiztasunarekin auto-stopistarik hartzen. Hala ere, turistek baino gehiago hartuko zaituzte bertakoek.
Lo egiteko ere aukera ezberdinak dituzue baina merkeena Hostel international aterpetxeak dira (honek bakarrik edo lagunekin joateko balio du). Webgunean ikusi dezakezuen moduan irla osoan zehar daude eta Islandian hotel edo ostatuen prezioekin alderatuta oso ekonomikoak dira. Sukalde komunak dituzte eta horrek ere asko laguntzen du bidaiaren aurrekontua jaisterako orduan. Hori bai, udan topera izaten dira beraz zuen aukera hori bada komenigarria da aurretik hartzea (otsail eta martxo artean ahal bada). Gainera, nazioarteko aterpezale txartelarekin %15eko deskontua izango duzu guztietan.
Beste aukera bat nola ez, kanpin dendak dira eta egia esan leku askotan ikusi ditugu bai kanpinak baina baita denda jartzeko atondutako debaldeko zelaiak ere. Hori bai, ez joan Islandiara Quechua ziztrin batekin mesedez. Edozein fiordotan agertuko zara haize apur bat egiten duen lehen gauean.
Lagunekin: Autoa, zalantzarik gabe. Autoen alokairua oso garestia da baina merezi du diru hori aurretik xahutu eta irla askatasun osoz ezagutzeak. Gasolina ere ez da merkea (1,5 euro inguru litroa uda honetan) eta egia esan, hortxe joan zaigu gastatu dugun diruaren zatirik handiena.
Duela zazpi urte 4×4 autoak alokatzea gomendatzen zuten bai ala bai. Islandia 1 errepide nagusiak zeharkatzen du baina behin hortik aterata mendi bideak ziren gehienak. Eta ez dira hemengoak bezalako mendi bideak, auto txiki batekin ezinezkoa zen hortik igarotzea. Gauzak asko aldatu dira ordea eta gaur egun auto txiki batekin ia edozein lekutara iritsi zaitezke. Bide guztiak ez daude asfaltatuak baina gainontzekoen gehiengoa gravel road (txintxor bideak) dira. Auto txiki batekin arazorik gabe sartu zaitezke bide horietan baina ez, zenbakiaren aurretik F hizkia dutenetan. Horietarako bai, 4x4a behar duzu baina kasu egin, ez du merezi. Behin bakarrik gertatu zaigu 17 egunetan joan nahi genuen bide batera iristeko F errepide bat igaro behar izatea (eta 6.000 kilometro egin dizkiogu gure Chevrolet Spark txikiari). Dirua sobran baduzu, hartu 4x4a lasai. Beste hainbat turistekin lehian sartuko zara ea norena den handiagoa. Gaur egun ez zait beste arrazoi bat bururatzen 4×4 edo bigfoot bat alokatzeko.
Hala ere, bada beste aukera bat auto txiki edo 4x4ez haratago eta hori furgoneta edo autokarabanak dira. Modalitate honetan lotarako lekuak hartzea saihesten duzu eta egia esan leku ugari ikusi ditugu zonalde guztietan traste hauek utzi eta bertan lo egiteko. Aurrekontu eta gustu kontuak berriz.
Bidaia antolatua: Horrelakoak ere badira eta makina bat ikusi ditugu. Aukera bat da, zure kontu.
MOTIBAZIOAK:
Ez naiz motibazio transzendentalez ari, zure burua ezagutzera edo gaizki amaitu den harreman bat ahaztera bazoaz zure kontua da. Bidaia lurraldea eta bertako kultura ezagutzeko soilik egin nahi duzun edo beste zaletasun batek bultzatuta abiatu zaren da kontua. Arrantzale asko ikusi dugu bertan eta oso ohikoa omen da su eta izotzaren lurraldera ekintza hori zutabe nagusi moduan joatea. Horretaz gain, moto dezente ere ikusi ditugu. Gaur egungo errepideekin aukera polit bat izan liteke motozalea bazara.
Klasikoetan klasikoa ordea bizikleta da. Jende asko eta asko ikusi nuen bizikletan irla zeharkatzen duela zazpi urte eta are gehiago aurten. Pertsonalki oso gogorra iruditzen zait eguraldiagatik gehienbat baina tira, zuk zeuk ikusi.
Beste motibazio bat mendizaletasuna izan liteke. Ez dago ikaragarri mendi alturik Islandian (altuena Vatnajökull glaziarreko Hvannadalshnúkur da eta 2.110 metro ditu) baina kilometro gutxi eginda leku ikaragarriak ikusi daitezke. Hala ere, azken urteetan turismo boomarekin batera mendi istripuek gora egin dute eta bidaia mota hau egin nahi izanez gero, gida bat kontratatzea gomendatzen/derrigortzen dute. Mendizale esperimentatu askok izan dituzte istripuak gertutasunak ematen duen konfidantzaren erruz nahiz bertakoek behin eta berriz errepikatzen duten ez direla altuera askoko lekuak izango, baina arriskuak izan badirela eta beste leku batzuetan daudenen ezberdinak direla (sumendiak, glaziarrak, ura etab).
https://www.instagram.com/p/BX8OjKAAd4g/?taken-by=indezent
PROPOSAMENAK:
Hasieran esan dizuedan moduan bi bidaia proposamen egingo dizkizuet. Lehena, 2017ko udan guk egin dugunaren antzeko zerbait izango da. Nola ez, guk gaizki edo ez hain ondo egin ditugun gauzak aldatu edo konponduz (zerbaitetarako balio behar du esperientziak ala?). Lehen proposamen hau 18 eguneko bidaia baterako izango da eta bigarrena, 7 eguneko bidaia baterako. Ez daukat esan beharrik behin joanda merezi duela 18-20 egun hartzeak baina pertsona bakoitza, mundu bat da.
Gidaren bizkarrezurra 18 eguneko bidaia izango da eta bertan, gorriz agertuko dira 7 eguneko bidaiarako aukeratzen ditudan txangoak. Nola ez, berriz errepikatu dizuet txango hauek nire aukera pertsonala direla. Bidaia honetako motibazioa bakarra irla zoragarri hau ezagutu eta bertako kulturan apur bat murgiltzea duen batek eginiko aukeraketa. Beste zaletasun batek eramaten bazaitu bertara, hau ez da zure gida. Nahiz eta ziur baliagarri egingo zaizkizun hainbat datu edo proposamen.
https://www.instagram.com/p/BXdIRRKAvQs/?taken-by=indezent
Hasi aurretik, Islandiaren inguruko datu edo bitxikeria batzuk bota nahiko nizkizueke. Adibidez, islandiarrek Island esaten diotela. “Is” horrek izotza esan nahi du eta norvegiarrek jarri zioten kolonizatu zutenean (hortik Iceland ingelesa). Gorago aldiz, Groenland topatu zuten eta “Groen” horrek, berdea esan nahi du. Horrek ez du esan nahi bikingoek oso umore fina dutenik (edo bai), izen aukeraketa horrek bere zentzua baitu. Islandia kolonizatua zegoen daoeneko baina Groenlandia hutsik zegoen. Gauzak horrela, kolonoak bertara animatzeko “Groen” hori jarri zioten aurretik. Bai, engainatu egin zituzten.
Islandia Norvegiako erregeen esku egon zen urteetan zehar baina 1262an Kalmarreko Batasunean sartu ziren Suedia eta garai hartan iparraldeko potentzia nagusi zen Danimarkarekin batera. Gerora, Danimarkaren menpe egon zen 1944an Alemania naziak Danimarka hartu eta Alþingiak Islandiar errepublika aldarrikatu eta independentzia lortu zuten arte.
Eta zer da Alþingia galdetuko duzue? Ba 930ean gaur egun Þingvellirreko Parke Nazionala denean sortu zuten Islandiako parlamentua da. Bertan elkartu ziren lehen aldiz garaiko islandiarrak lege eta proposamenak guztien artean eztabaidatu eta erabakitzeko (esan gero bikingoak basati hutsak zirela…). Islandiarrek harrotasun osoz esaten duten moduan, bertan jaio zen demokrazia modernoa.
Hizkuntzari dagokionean Islandiarra hitz egiten dute. Hizkuntza eskandinaviarra da Norvegiarra, Daniarra edo Suediarra bezala baina lauen artean, ezberdinena da. Eta ezberdinena da, mendeetan zehar gutxien aldatu dena delako. Bertakoek esaten zigutenez, norvegiar bat eta suediar bat elkar ulertu daitezke espainiar bat eta italiar bat elkar ulertu daitezkeen moduan baina islandiarrari ulertzea gehiago kostatzen zaie. Arrazoia sinplea da. Islandia irla urrun bat da eta gainontzeko hizkuntza europarren kutsadura gutxiago izan du mendeetan zehar. Bertakoek harrotasunez esaten duten beste gauza bat, beraien hizkuntza garai bateko bikingoek hitz egiten zutenetik gertuen dagoena dela da. Badute beraz euskaldunok izan dezakegun hizkuntza propioaren harrotasuna eta gu bezala, arraroa badirudi ere, bere etorkizunaz beldur dira. Ingelesak indar asko du irlan eta herririk txiki zein hurrunenean ere edonork daki moldatzeko lain ingelesez hitz egiten. Kanpotik begiratuta eta gure egoeratik barregarria ere badirudi beldur horrek. Islandian islandiarra da hizkuntza ofizial bakarra eta horrek segurtasuna eman beharko lioke hizkuntzari etorkizunera begira. Hala ere, badituzte bere errezeloak eta zerbaitegatik izango da. Gogoratu 330.000 pertsona besterik ez direla bizi bertan eta kopuru horrekin kultur ekoizpenetan potentzia bat izatetik urrun dagoela islandiarra. Errealitate horrek kulturaren portzentaje handi bat ingelesez kontsumitzea dakar eta hortik islandiarren beldurrak.
https://www.instagram.com/p/BXk_0Jpg3Wu/?taken-by=indezent
Hizkuntza polita da belarrira islandiarra eta beste hizkuntza batzuk hitz egiten ditugunontzat hots ezezagunak ditu. Bitxikeria moduan eta supermerkatuan ondo geratzeko, hiztegi txiki bat prestatu dizuet bidaiari ekin aurretik:
Kaixo: Halló edo hæ (Hæ hori ingeleseko Hi baten moduan ahoskazten da ia-ia)
Mesedez: Vinsamlegast
Eskerrik asko: Takk
Bai: Já (Jau esaten dute, hor ikusten da benetako islandiarra zein den)
Ez: Nei
Egunon: Góðan daginn (ð hori gure d-a bezala ahoskatzen da)
Arratsaldeon: Gott kvöld
Gabon: Góða nótt
Agur: Bless
Eta konfidantz asko baduzue zuen buruan hurengo hau aurrekoen ostean jartzeko… Ene lagun: Vinur minn
Bitxikeriekin amaitzeko esango dizuet Islandiako txanpona Krona islandiarra dela eta gaur egun (2017ko iraila) krona bat 0,00788 euro direla. Hala ere oso diru gutxi ikusten da kalean jende guztiak txartela erabiltzen duelako. Gauza guztietarako, baita kafe madarikatu bat ordaintzeko ere. Gogoan dut joan nintzen lehen aldian gaizki begiratu nindutela supermerkatu pare batean diruarekin ordaintzeagatik . “Orain zure erruz bankura joan behar dut etxera joan beharrean” zioen begirada hark.
Ba horrelaxe amaitzen dira bitxikeriak eta hasten da bidaia. Prest maleta eta zakua? Bagoatz!
Sarriegitarren soka-dantza (2015eko udazkena)
Aitona Joxe dantza maisu izan zen. Franco garaian euskal dantzak mantentzeko lan ikaragarria egin zuen. Ondoren, Pasatxo semeak hartu zuen lekukoa eta gaur egun Nerea biloba da dantza maisua. Horretaz gain, familiako kide gehienak atera izan gara Loinatz Jaietako soka-dantzan eta horietako batzuk Ostadar edo Aurtzaka bezalako dantza taldeetako kide izan dira eta dira.
2015eko Udazkenean Sarriegitarren bazkari bat baliatuz soka-dantza berezi bat ospatu genue bazkalostean 4 belaunaldi bertan zirela. Txominek, aitonaren anaiak ere parte hartu zuen, Amona Ixabelek hunkituta dantzan ikusten gintuen bitartean.
Sarriegitarren soka-dantza from The Indezents on Vimeo.
#30egun30doinu
Amaitu da #30egun30doinu erronka. Akabo egunero musika-galdera bat buruan bueltaka izateari, zure buruari zure zaletasunen inguruan galdetzeari, erabakiak hartzeari, iritzi propioak zalantzan jartzeari, besteen iritziak irakurtzeari. Akabo baita musikaren inguruan ikasteari, hori izan baita partehartzaile askoren artean gehien aipatu den gertaera: zenbat ikasi daitekeen besteen iritziei jaramon eginez! Egon da oso atsegin izan ez duen baten bat ere, baina tira, orokorrean esperientzia polita izan da.
Esperotako erantzunak egon dira, eta (agian) espero ez genituen beste asko baita. Kontraesan ugari ere: batentzat historiako onena dena, besteak ezin du jasan. Bizitzako beste edozein alorretan bezala, ezta? Akaso musika ez al da bizitzaren zati?
Orain, 30 egun hauen laburpen bat egin nahi eta ezinean gabiltza. Izan ere, egunero nabarmendu den fenomenoa hau izan da: aniztasuna. Ezinezkoa horrela ezer laburbiltzea!
Adibide gisa, 1. eguna: #ZureDiskorikGustukoena zen erronka, hona hemen erantzunak: Pink Floyd, Dut, Kuraia, Depeche Mode, Mgla, Pearl Jam, System of a Down, Strokes, The shins, Berri Txarrak, Negu gorriak, Van Halen, The clash, Devo, Ultrabox, Architects, Pantera, Fugazi, Parabellum, Dire Straits, Seguridad Social, Hesian, Lemonheads, Springsteen, Never Surrender, Vanilla Muffins, Neutral Milk Hotel, Dire Straits, Tom Waits, Frat Freddys Drop, Amparanoia, Bob Marley, Burning Heads, Eagles, Izaro, Public Enemy, Outkast, Fangoria, Zea Mays, Willis Drummond, Siniestro Total, Kerobia, Neil Young, The Smiths, Pixies, Jeff Buckley edo The loved ones. Eta haien artean errepikatu zirenetan: Pearl Jam bi pertsonek aipatu zuten baina disko ezberdinak! Gauza bera Berri Txarrak taldearekin! Eta kontutan izanik 3. eguneko galdera #EuskalDiskorikGustukoena zela, hau da, aukera bazegoela soilik atzerritarrak aukeratzeko eta bertakoak beste baterako uzteko!
Hurrengo egunetan ere aniztasunak ildo horretatik jarraitu du, eta erantzunak ez errepikatzea idatzi gabeko lege bat izan dela esan genezake. Oskorritik Zazkelera, Beatlesetik Björk arte, Amy Winehouse-tik Damien Jurado arte, denontzako lekua egon da. Bide batez, orokorrean zintzotasuna ere izugarri gailendu da: katamaloak kanpora bota ditugu!
Hortaz, egunez eguneko laburpenik ez, eta sailka ondorio batzuk aterako ditugu hemendik:
Talde eta bakarlaririk onenak:
Bertokoetan, denbora luzea daramatenen artean Berri Txarrak eta Dut gailendu dira, nahiz eta Willis Drummond, Zea Mays eta Negu Gorriak/Fermin Muguruzak aipamen asko jaso dituzten arlo ezberdinetan. Berrien artean Izaro eta JP Lohian nabarmendu ditzakegu, Belakok ere bere txokotxoa izan duen arren. Aspaldikoen artean ostera Mikel Laboa eta Itoiz taldeek hainbat txio jaso dituzte. Oso gertutik jarraitu diete Betagarrikoek. Hau irakurri izan balute, agian ez zuten beren karrera amaitutzat emango?
Aipagarria bada Gatibu, Su ta Gar edota Esne Beltza modukoek jasotako aipamen urriak: parte hartzaileen adin kontuak, edota kontzertuak lepo betetzea eta kalitatea lotuta ez daudelako agian? Era berean, oso aipamen gutxi joan zaizkie La Polla, Eskorbuto, RIP eta mugimendu hartako taldeei: memoria gutxi edota denborak kalte egin die? Mugimendu horren ondorengoek ere, Kaotiko kasu, ez dute aipamen apartekorik jaso.
Gehien aipatutako atzerritarren artean Fugazi, Dire Straits, Springsteen, Sufjan Stevens eta zenbait grunge talde askotan agertu dira (Soundgarden, Nirvana edota Pearl Jam batez ere, eta haien aintzindari izandakoak, Neil Young kasu). Hortik aurrera, talde ugari eta oso ezberdinak. Modernoenak eta egun hype askotxo sortzen dutenak, The XX taldea kasu, kanpoan geratu dira.
Gutxien atsegin dituzun taldeak:
Atal bitxia izan da hau, askoren kutunak beste askorentzat jasanezinak izan dira. Euskal Herrikoen artean bi nabarmenduko nituzke: Ken Zazpi eta Eñaut Elorrieta batetik, eta Anari bestetik. Pila bat errepikatu den zerbait izan da, hargatik hemen nabarmentzea beharrezkoa da: Iritzia bota duten askoren abeslaririk onena edo diskorik hoberena beste askorentzat txarrenak izan dira.
Beste hainbat talderekin ere gertatu da, baina ez horrenbeste: Zuloak taldeak goraipamenak eta gorrotoak jaso ditu, Willis Drummond-ek baita, baina ez da horren modu hedatuan.
Badakizue zer den onena? Inork ez duela arrazoi edo bi aldekoak dutela!
Atzerritarren artean ez dago iritzi bateraturik, mass media produktuak salbu. Antza, gorrotatzeko/gustoko ez izateko aukera asko daude! Zerbait aipatzekotan, reggaetoia gorrotatzen duen asko agertu dela Twitterretik egun hauetan. Agian erabiltzaile gazteagoak izango balitu webgune honek emaitzak oso bestelakoak izango lirateke…
Erantzun bitxiak:
Espero nuenaren kontra, #MusikaZeFormatotanErostenDuzun galderak erantzun xelebreenetarikoak jaso zituen (erantzun zintzoak gainera!)
Espero baino gutxiago aipatu da Youtube , eta ez pentsa Spotify gehiegi txiokatu denik. Apple music edota Bandcamp-ek are aipamen gutxiago jaso dituzte. Argi dago ordaintzen dutenek formato fisikoei lehentasuna ematen jarraitzen dutela. Eta bertako produktua lehenesten dela kanpokoaren aurrean: euskal taldeen diskoak asko erosten dira.
Norbaitek uste bazuen binilo pila salduko zirela gaur egun, lasai, erantzunen arabera CDek oraindik bizitza luzea izango dutela dirudi.
#OspaEginZenuenkontzertua horretan ere erantzun politak, denetarik! Bis arte itxaroten dutenak, jaialdietatik ospa egiten dutenak, edota kontzertu batetik sekula alde egingo ez luketela diotenak.
#BesteekGoraipatuArrenSartzenEzZaizunDiskoa atalean erantzun bateraturik ez, baina izen handiak bai! Pentsa: Bon Iver, Springsteen, Berri Txarrak, S.A., Offspring, Rolling Stones, Michael Jackson, Velvet Underground… Espero ez zenitzakeen asko agertu dira hemendik.
#GustokoDuzunBainaOnartzeaKostatzenZaizunDiskoa atalak irabazle bat izan zuen: Manzanita! Oso egun polita izan zen, eta nire burua islatuta ikusi nuen behin baino gehiagotan. Eta ziur ez naizela bakarra izan: erantzunak ikusita, nork ez du bere burua bertan ikusi? Zintzotasuna eskertzekoa da hemen ere, eta txiolariak “armairutik irten” direla esan genezake!
Hemen doaz onenetariko batzuk (nik, egia esan, rancherak gehiagotan aipatzea espero nuen).
Ingelesa, gaztelaniera, euskara
Bitxia gertatu zait hizkuntzaren kontua. Talderik onena galderan, ingelesez edota euskeraz abesten duten taldeak agertu ziren batez ere; gazteleraz ezer gutxi. Euskal talde/disko onena galdetzerakoan, ez da gaztelaniarik agertu. Baina euskal talde/disko txarrenengatik galdetzerakoan ere hizkuntza horren aipame gutxi! Nik La Oreja de Van Gogh edo Amaia Montero, Duncan Dhu eta halakoen inguruan aipamen gehiago espero nituen, baina ezer ez! Atzerriko talderik txarrenen artean bai agertu zaizkigu Andres Calamaro, Maná eta tankerakoak, baina onenen artean askoz gehiago kostatu da dirudienez.
Agerian geratu da parte hartu dugunetariko askok gaztelaniaz abesten duten euskal taldeak ez ditugula oso kontutan hartzen: Grises, Señores, Kaotiko eta horrelakoentzako lekurik ez da egon.
Hala ere, ondorio azkarrik ezin da atera. Izan ere, 30 egun hauetan nahiko argi geratu zait (ikuspuntu bat baino ez den arren) Euskal Herrian ez garela txobinistak, baina bertokoa baloratzen badakigu. Diskorik onena edota kantarik onena zein den galdetu eta erantzunen artean bertakoak aipatzen ditugu kanpokoen neurri bertsuan. Gauza bera talderik txarrenaren kontuarekin: gai gara bertakoen akatsak ikusteko, eta kanpokoenak kritikatzea ere erraza zaigu. Euskal musika osasuntsu dagoen bezala, euskal musikazaleen gaitasun kritikoak ere osasun onean daude!
Eta orain, zer?
Galdera ugari geratu dira patriketan: kontzertu aretorik onena, jaialdirik onena, huts nabarmenena egin duen diskoa, musika libururik onena, gogo askorekin espero duzun talde/diskoa, diru gehien ordainduko zenuen kontzertua… Agian bigarrengo txanda bat antolatu daiteke, #30egun30kontzertu abian jarriz.
Baina argi dagoena da, erronka honek utzi duen onena abesti eta artista berriak ezagutzeko aukera izan dela. Barre egingo duzu ziur erantzun batzuekin, txiolari interesgarriak aurkituko dituzu… Twitterrek eskaintzen dituen aukerak profitatu eta ez zara damutuko. Parte hartzea ugaria izan eta merezi du guztien iritziak irakurtzea. Bitartean, ez utzi musika entzuteari!
#EgunBatKantuBat 2017an zehar
Musika asko entzun izan dut beti, uneoro ia-ia, edozer gaua egiten ari naizela. Lanean, sukaldean, idazten, autoan… Musika merkatuaren egunerokotasuna ere jarraitu izan dut, are gehiago Goierri Irratian lanean hasi nintzenetik (entzungai duzue webgunean ere). 2016 amaitzean ordea, urtean zehar argitaratutako disko oso gutxi entzun ditudala konturatu naiz. Musika entzuten jarraitu dut baina betikoa, edo ezagun nuena behintzat.
Hori dela eta, 2017 hasieran pasa den urtean zehar argitaratutako intereseko nituen diskoak CDetan sartu eta autoan entzun ditut hiru asteetan zehar. Gauza interesgarriak topatu ditut, eta baita ez interesgarriak ere. Txio honen harian dituzue disko hauen mikrokritikak interesa izanez gero.
Ez dakit zertan ibili naizen 2016an baina urteko disko gutxi entzun ditut. 2017arekin batera hasi naiz intersgarri egin zaizkidanak entzuten
— Mikel Alvarez (@theindezents) 17 de enero de 2017
Musikalki urtea zurian igaro zaidala konturatuta 2017an halakorik ez gertatzea erabaki dut. Hori dela eta, erronka bat bota diot nire buruari hil honen hasieran. Garai batean #EgunekoKantua traolapean egunean zehar entzundako kantuetako bat txiokatzen nuen baina ekimen hark edozer gauza zuen maiztasuna ezik… Gauzak horrela, #EgunBatKantuBat traola sortu eta egunean zehar entzundako kantu bat txiokatu eta Spotifyko zerrenda batean zintzilikatzeko erabakia hartu dut.Irratian entzundakoak, irratian jarritakoak, sare sozialetan lagunen bati lapurtuak, taberna batean ehizatutakoak, lanean erabilitakoak, neure buruari jarritakoak, berriak, klasikoak, betikoak… Edozer gauza topatu daiteke zerrenda honetan eta oraingoz oso gustura nago emaitza anitzarekin. 20tik gora pilatu ditut dagoeneko eta hemendik urte bete ingurura 365 izango dira. Entzun nahi?
Sareko nire atari, pisu eta atera bueltan
2016ko ekainaren 14a. Egun horretan idatzi nuen blogean azken aldiz baina esango nuke askoz denbora gehiago igaro dela sareko txoko ezkutu batetan abandonatuta utzi nuenetik. Gehiago begiratu eta konturatu naiz ordea, urte bete lehenago, 2015eko ekainean hain zuzen ere utzi niola maiztasunez idazteari. Beroaldika funtzionatu ohi dut eta proiektu berriak edo krisi existentzialak tarteko, bloga abandonatuta utzi izan dut behin baino gehiagotan unibertsitate garaian sortu nuen egun urrun hartatik (aspaldi sartu gabe nintzen blog zaharrean, diseinua ere aldatu zaio…).
Bitxia da, teknologia edo kultur korronte berriekin harremanetan egon diren hainbat euskarri zein plataformetan izan ditut erabiltzaile esperientziak baina bloga da bakarra, behin eta berriz utzi, eta bertara itzultzen naizena. Gabonetan, nahiz eta kanpoan bizi, etxera itzultzen den seme edo alaba bezala. Badu zerbait etxeaz blogak niretzat. Inon sareko helbideren bat eman behar izanez gero, orri batean idatziko nukeen atari, pisu eta atea da The Indezents bloga, ez da gutxi.
Duela hilabete pare bat edo, twitterreko azalpena aldatu eta bertan, blog honen helbidea soberan zegoela iruditu zitzaidan. Hala ere, ez nintzen gai izan kentzeko. Domeinua berritzeko ordua ere iritsi zen eta orduan ere, ez nintzen gai izan ezezkorik esateko. Hala ere, ez nuen berriz ere heltzeko grinarik. Zurekin ezin bizi eta ezta zu gabe ere…
Nagikeria sortu dit azkenaldian berriz ere hemen idazten hasteak baina aldi berean, behin baino gehiagotan bota dut faltan: iritziak ezerezera botatzeko, gustuko kontuak aipatzeko (ezerezari hauek ere), edo ezereza aurrean dudala baliatuz, beste inon botako ez nituenak botatzeko. Ba bai, hemen naiz berriro ere eta saiatuko naiz hilean behin idazten gutxienez. Badakit ordea beroaldi hau ere igaroko dela eta abandonatua utziko dudala berriz pazientzia infinituko blog santu hau. Badakit ordea, uzten dudan egunetik denbora batera, berriz itzuliko naizela nire sareko atari, pisu eta ate honetara.
Sarean da Euskal Harriaren ABDak
2015eko urrian estreinatu genuen Euskal Harriaren ABDak film kolektiboa eta blog honetan bertan eman genizuen proiektuaren berri. Egun hartatik Euskal Herri osoan zehar aritu gara filma eskaintzen eta behin World Tour hori amaituta, pelikula goitik behera sarean jartzea erabaki dugu. X eta Z lanak falta dira oraindik baina jaialdietan dabiltz eta denboraldia amaitu arte ez dira sarean izango.
Guk ere egin genuen gure pieza film kolektiborako JAZPANA! Kultur Elkartearen izenean eta horixe aurkeztera nator gaurkoan aspaldi baztertuta dudan plaza honetara.
Mila esker Ultrafestan parte hartu zenuten guztioi ederra izan baita bidea; ideia idazten hasi ginenetik sarean ikusgai dagoen honetara. Gora Ultrafestazaleak!!
Euskal Harriaren ABDak film kolektiboko lan guztiak jarraian ikusteko egin klik hemen.
Egin ariketa bat
Ez da erraza izaten beti norberaren akatsez konturatzea. Bada, ordea, oso ariketa osasuntsua egunero egiten eta normaltzat jotzen ditugun jarrera okerrak atzeman eta gerora, nahi izanez gero, aldatzeko. Sinplea da: beste norbait gauza berberak egiten ikustea.
Hego euskal herritarra izaki, Espainiar Estatua dut erreferentziazko estatu; esperimentu zientifikoetarako erreferentzia, ez erreferentzia ideal (ez hasi bazterrak nahasten, hasi besterik ez naiz eta egin). Hori dela eta, herri moduan ditugun jarrera batzuk hoztasunez aztertu nahi ditudanean, espainolek nola egiten duten begira jartzen naiz. Adibidez, nire herrian ikurrin erraldoi bat jartzen dutenean, Toledon ikusi nituen bandera espainol haiek sorrarazi zidaten ezinegonaz gogoratzen naiz. Edo… Herrigintza helburu, edozein ekitaldi txalapartari, bertsolari edo trikitilariz betetzen dugunean, 92ko Bartzelonako Olinpiar Jokoetako irekiera ekitaldian atera zituzten sevillana eta bailaoreak etortzen zaizkit burura. Eta horrela egun osoan (sinplea da, baina ez dut esan atsegina denik).
Ezberdin ikusten dira gauzak ariketa hori egin eta gero, ezta? Bai, hainbeste kritikatu ditugun, kritikatzen ditugun eta kritikatuko ditugun espainolen akats berberetan erortzen gara. Nire identitate nazional edo kolektiboa asea dut Euskal Herriak eskaintzen dizkidan elementuekin, eta eroso sentitzen naiz identitate horrekin. Bada bidea, ordea, hortik abertzale izan edo patriota sentitzera (sentitzen dut, baina horixe da itzulpena inguruan ditugun hizkuntza guztietan).
Gure herriaren etorkizuna erabakitzen hasteko aukera ederra dugu ekainaren 5ekoa, baina are garrantzitsuagoa da balizko euskal estatu hori nola eraikiko dugun eta nolakoa nahi dugun erabakitzea. Nik, adibidez, nahiago nuke giza eskubide eta justizia sozialaren inguruan eraikitako estatu bat, bandera baten inguruan eraikitako bat baino (egin ariketa berriz, eta berreskuratu une batez Valladoliden «yo soy español, español, español…» kantatzen jasan behar izan zenuen kuadrilla hura. Listo, ezaba dezakezue zuen buruetatik berriz, lasai). Estatu berri bat sortzeko aukera badugu, baliatu dezagun aukera gainontzekoen akatsetatik ikasi eta hobeto egiteko, ezta? Edo zer?
Askotan entzun dugu Espainiako Gobernua independentistak sortzeko makina hutsa dela, eta egia galanta da. Eta zergatik gertatzen da hori? Beraien barnean, espainola izateko modu bakarra onartzen dutelako: beraiek bezalakoa, hain zuzen ere. Eta nora noa honekin? Egin dezagun ariketa berriz, eta azter dezagun balizko Euskal Estatuaz hitz egitean dugun jarrera. Bai, guztiok berdinak bagina moduan irudikatzen dugu, guztiok sagardotegira joatea gustuko izango bagenu moduan, edo inork BECeko finala galdu nahi ez balu moduan. Are gehiago, egun batean independente izatea lortuko bagenu, inor espainol sentituko ez balitz moduan.
Horregatik pizten du, hain zuzen ere, ilusioa nire barnean galdeketek. Ezberdin pentsatzen duen jendea elkarrekin lanean ikusi dudalako lehen aldiz, garrantzitsuena ez delako bai edo ez, baizik eta oinarrizko eskubide bat defendatzen ari garela. Ezetz bozkatuko duenak ere Euskal Herria erabaki subjektu onartzen duelako, nahiz eta ez den Kilometroetara joango ikurrindun txapela buruan duela. Ikas dezagun esperientzia honetatik, eta zaindu ditzagun igandean bozkatzera joan eta gutun-azalean ezezkoa sartu zutenak. Neurri batean, gu baino ikuspegi zabalagoa dutelako eta balizko Euskal Estatua beraiekin erakiko dugulako. Ezberdinen artean eraikitako eremuak osasuntsuagoak direlako beti. Bai, egin ariketa azken aldiz, mesedez.
Jatorrizko artikulua Berrian hemen.
Hemen da, iritsi da: Nikkin
Bada jende mota bat, gela batean sekula ikusi ez duen musika instrumentu batekin sartu, atea giltzaz itxi eta ordu gutxi barru itzuliko bagina, instrumentu horri txispak ateratzeko gai izango litzatekeena.
Igor Alustiza Garmendia beasaindarra, A.K.A. Nikkin, horietako bat dugu. Bederatzi urterekin hasi zen gitarra jotzen eta lehen egunetik zur eta lur utzi zituen irakasleak gitarra baino txikiagoa zen kakanarru hark instrumentuari doinuak atera eta kantuak sortzeko zuen gaitasunarekin. Txikitatik ezagutzen dugunok pegatinaz jositako gitarra eskuan eta Nirvanaren sudadera hilezkor harrekin gogoratzen dugu oraindik. Igorrentzat gitarra zahar hura zen bere jostailurik maiteena eta hamahiru urterekin, bere lehen rock taldea sortu zuen gerora Goierriko musika eskenan garrantzia izan duten beste hainbat kakanarrurekin batera. Lehen esperientzia hartan gustuko taldeen bertsio zein moldaketak egitera mugatu ziren baina argi eta garbi ikusi zuten musikak beraien bizietan izango zuen garrantzia sekulakoa izango zela.
Igorrek ordea, sormen etengabean topatzen du plazerra eta hamasei urterekin Spurium taldea jarri zuen abian haurtzaroko lau lagunekin batera. Bertan izan zuen lehen aldiz bere kantuak garatzeko aukera eta egun hartatik, ez da geratu.
Gerora, The Gu edo Zero taldeetan aritu zen instrumentu ezberdinak jotzen. Beti ere grunge, stoner, rock alternatibo deitu zitzaionaren edo rock industrialaren influentziapean. Zero taldea desegitean eta taldeko entsegu zein eskenatokiez nekatuta, atseden baten beharra sentitu eta bere kantuak bakarka garatzen hasi zen hauek ezagutzera emateko asmorik gabe.
Orduan ordea, Igorren musika ibilbidea etxeko zein lagunei begirako zerbaitean geratuko zela zirudienean, inork nahi ez duena etorri zen, gaixotasuna. Giltzurruneko gaitz larri batek jota, horrek suposatu zuen guztiarekin, musikan topatu zuen babesa eta motibazioa. Nikkin sortu eta bere bakardadean buruan zituen doinu eta kantuei forma ematen hasi zen eriondo izan zen denbora luzean. Etxean estudio txiki bat atondu eta lehen kantuak grabatzen hasi zen inoren laguntzarik gabe. Hasieratik bukaerara Igorrek sortu eta jotako kantu hauek lagunek entzun zituztenean aho bete hortz utzi zituen: “Horrekin zerbait egin behar dek Igor”
Musikaren munduak urte batzuk lehenago sortutako nekea ahaztu eta musikan zentratu zen Igor orduan. Horrela aurkeztu zitzaigun 2014ko JAZPANA! Jaialdira. Bakarrik eskenatoki gainean eta loop zein programazioz osatutako ikuskizun ikaragarri batekin. Herriko musikari moduan gehitu zen kartelera baina bai zaleek, eta baita prentsa espezializatuak ere, bere kontzertua nabarmendu zuten ZA! handienarekin batera.
Kontzertu hartan aurkeztutako kantuetako batzuei berri batzuk gehitu eta etxean grabatu zituen bere kabuz “Ihes” izan den lana osatuz. Ondoren, Sound Source estudioetako Arkaitz Carrascoren laguntzaz soinuak findu eta gure eskuetara iritsi da Nikkinen lehen lan luzea. Rock Industriala dela dio berak baina “Ihes”, hori baino askoz gehiago da. Bere bizia musika den talentu baten proiekturik pertsonalena da. Musikatik aldendu eta bizitzaren krudeltasunak sekula utzi behar ez zuen bidera itzuli duen talentu baten lana. Gauzak sekula baino ilunago zeudenean, babesa eta zoriontasuna musika topatu duen musikari baten uztarik zintzoena.
Jostunak (Dokumentala)
Beasainek 400 urte bete ditu aurten Goierriko beste hainbat herrik bezala. Egitarau zabala antolatu du Beasaingo Udalak urteurren hau ospatzeko eta tartean, ikerketa zein bilketarako bidea ere egin dute. Diego Gomez eta Elena Diez teknikariak arduratu dira urteurrenaz eta baita ikerketa lan horretaz ere. Beste gauza batzuen artean herriko lanbideak dokumentatu nahi izan dituzte eta hauen artean, jostungintzak herrian izan duen garrantziaz ohartu ziren. Hogei elkarrizketatik gora egin zituzten lanbide hau hobetoen ezagutu dutenekin eta hauetatik hogei bideoz grabatu zituzten.
Grabazio hauek armairu batean geratzek pena eman zien antza eta elkarrizketa horiekin dokumental bat egitearen ideia sortu zitzaien. Hor hasi zen nire lana eta ez da gutxi izan. Berrogei ordutik gorako elkarrizketa sorta hau domatzen saiatu naiz eta hauxe izan da emaitza. Ardatz bat pentsatu eta jostun eta jostin hauen aitortzak hari baten bitartez lotzen saiatu naiz. Hari hori, lankide baten etxean topatu nuen josteko makinak eskaini dit eta beste lankide batek jarri dio ahotsa. Musika haurtzaroko lagun batek sortua izan da eta onartu beharrean naiz, ahots eta musikak hasierako edizioan ez zuen bolumen bat eskaini diola dokumentalari. Garrantzitsua da jende onez inguratua egotea, are gehiago talentua badute eta azpitituluak egiten ere oso gertu dudan eta egunero jasan behar nauen batek orraztu ditu.
Helburua, dokumental xume hau duintasun osoz lanbide hau gailurrera eraman zuten horien omenaldi izatea zen. Gustuko izatea espero dut. Beraiek bereziki, eta zuek bide batez.
- 1
- 2
- …
- 14
- Hurrengoa →
The Indezents 